Snorkelexamen 2001
Twee à drie weken voor het examen begonnen de kriebels al langzaam te komen. O jee, wanneer was het examen ook al weer precies en hoe laat begon dit eigenlijk? Uiteindelijk was iedereen op tijd aanwezig en op de juiste plaats. Of nee, toch niet. Waar was Martijn Veth? O gelukkig had Sylvester zijn mobiele nummer. Jammer maar helaas, hij had zijn arm gebroken en kon dus niet het examen afleggen. O jee, daar kwam Jille aan, was de wet van Archimedes nou de korte of de lange? Volgens Lidia was het de korte, maar in Jille zijn boek stond toch duidelijk de lange. Ja, zei Lidia, dat was vorig jaar, dit jaar was er een nieuwe druk uitgekomen en was dit allemaal veranderd. En Jille werd maar zenuwachtiger en begon hem behoorlijk te knijpen. Maar gelukkig, daar kwam René aan. Harry, Lidia en Jille mochten binnenkomen. Zij deden het examen voor de tweede keer en kregen dus een ander examen. Even later mocht ook de rest naar binnen. Na wat instructies konden we begonnen. Ik sloeg het eerste blaadje open en voor ik het wist was ik al bij de laatste vraag. Ik heb wel vijf keer nagekeken of ik alles wel had ingevuld, maar meer vragen waren er echt niet. Als alle examens zo makkelik gingen zat er misschien ook wel een kansje in dat ik zou slagen. Na ongeveer 20 minuten kwamen René en Siebrand met de verlossende woorden dat er één was die het examen nog een keertje over moest doen maar de rest was allemaal geslaagd. Ooo, dacht ik, ik zal wel gezakt zijn maar dat viel alweer mee. Het was Tjipke, maar hij mocht het examen nog wel voltooien. Het eerste zat er op, dat was een hele opluchting, op naar het zwembad.
Aangekomen in het zwembad begonnen de zenuwen langzaam weer terug te komen. O jee, had ik alles wel meegenomen, even checken en heb ik alles goed ingetalkt. Iedereen was zo slim om dit thuis te doen behalve…..ja natuurlijk, Robert, die was dit vergeten Zijn bloeddruk begon langzaam te stijgen want wie had er nou eigenlijk talkpoeder meegenomen. Gelukkig had Harry nog wat babypoeder in zijn tas rondzweven. Na ons te hebben omgekleed stond iedereen te klappertanden op de kant. Of dit nou zenuwen waren of het kwam door de kou dat laat ik in het midden. Na de buddy indeling (die mij wel aardig zinde), mochten we plaats nemen in het water. En daar was onze eerste waarschuwing al, we moesten niet zo kletsen. Oke. Zo nu hadden we het eindelijk een beetje warm gekregen, na wat te hebben ingezwommen. Toen de volgende opdracht: duik 6 voorwerpen op met de juist handsignalen zonder bril. Ja, toen was de grote vraag buddy bij buddy of individueel? En wie mochten er als eerste? Ja hoor, Lidia en Patricia. Nadat de hele groep de opdracht had uitgevoerd en iedereen het weer koud had, moesten we met de basisuitrusting in de hand naar het diepe komen. Hier aangekomen moesten we al watertrappelend de basisuitrusting aantrekken zonder koppie onder te gaan. Dit ging bij iedereen eigenlijk redelijk goed. Na nog wat oefeningen zoals reddend zwemmen, bril leegblazen, rol achter over en de commandosprong, mochten we het bad verlaten. Onder de douche aangekomen was iedereen zeer fanatiek met het uitspoelen van de basisuitrusting. Iets wat er normaal gesproken wel eens bij in wil schieten. Nadat iedereen was aangekleed, was het wachten op de uitslag. Dit was voor Sylvester wel extra spannend, want zou hij zakken mocht hij niet meer thuiskomen. En dat terwijl Sybrand tegen de naderen altijd zo joviaal is. Maar gelukkig voor Sylvester wou Anne hem wel adopteren. En dat had zijn voordelen toch ook wel met die meiden. Maar er was paniek om niks want Sylvester was ruimschoots geslaagd, wat ook gold voor de rest van de bende. Alleen Tjipke moest nog enkele onderdelen overdoen, maar mocht toch zijn examen afmaken. Zo en nu zondag nog effe.
Dat was dit keer wel vroeg voor Jille en Lidia om 10 uur al. Maar iedereen was op tijd of nee. Ale was er niet. Onze examinator was ziek, zwak en misselijk. Nou dan moest Klaas maar waarnemen, dus als ik zak, weet ik waardoor dat komt. Nadat de buddycheck was uitgevoerd, mochten we een klein eindje snorkelen. Helemaal naar de overkant en dan moest je ook weer terug. Een aangezien Robert en Arjan graag de trein wilden halen, moesten we pittig doorzwemmen. Zo nu konden we mooi even bijkomen want hierna moesten we individueel een hoekduik maken. We waren erachter gekomen dat als René vier vingers omhoog deed dit goed was. Dit was bij de meesten wel het geval. Daarna moesten we een stukje buddy-breathen. Bi het strandje aangekomen moesten we reddend zwemmen en de stabiele zijligging uitvoeren. Omdat bij dit onderdeel de meest fouten konden worden gemaakt, werd iedereen toch een tikkie zenuwachtig. Maar iedereen heeft het overleefd. En toen het René nog een verrassing voor ons, we moesten ons opstellen in een lange rij van twee met de vinnen onder de arm. Bij iedereen brak op dat moment het zweet al uit, want het was best wel mooi weer. Maar René kwam met de verlossende woorden, dat we terug mochten lopen. Aangekomen op het parkeerterrein konden we even bijkomen van alle spanningen. Even later kon René mededelen dat iedereen was geslaagd, alleen Tjipke moest nog een paar onderdelen overdoen. Nogmaals iedereen gefeliciteerd en voor Martijn en Tjipke nog even door zetten.
Groetjes van een snorkeldiver,
Patricia Boschma.